Ben adamım, büyüdüm diye iddia ederdim O da bana “sen benim gözümde hala çocuksun” derdi, ve başlardı tartışma..Gömdükten sonra orada kalıyorsun ya, anca o zaman kabul ediyorsun çocuk olduğunu, Çaresiz olduğunu..Bir vefat ki, anneler ablalar yırtar kendini.

Ama usul usul birikir sende Toplu toplu gelir Sanki içinde şişen bir şey var, ağladıkça havasını alır gibi olursun..

Meğer hiç demeyecekmişsin “gün gördüm” diye, evinden bir sevdiğin çıkmadıkça..

Ve şimdi büyüklerin eli neden öpülür gayet iyi anlıyorum Böyle yaşlanırmış insan..

Her hareketinde aklına gelir çünkü..

Hiç beğenmezdi tarlada benim kürekle çalışmamı “Oğlum beline değil dizine ver yükü” derdi Biz gömerken bu lafı eldi aklıma, öyle düzgün tuttum ki küreği “ hah bak şimdi oldu” dediğini duyar gibi olursun mesela…

Hiç sevmezdi direksiyonu tek elimle tutup, sol elimi yan tarafa koymamı “Bi de cigara yakayım mı sana aslanım?” dediği geliyor aklıma, hemen toparlanıp iki elimle tutuyorum direksiyonu..

Tarla yoluna eski bir ‘leyland’ ile öğretmişti kullanmayı “ortala lan ortala..

la ortala diyom eşek sıpası” der yarıklara lastik sürtmememi öğretmaya çalışırdı..

Ben nereder bileyim o zamanlar rot balans nedir, lastik yarılması nedir, amortisor nedir? Kütür kütür, vurdura vurdura…

Eli yüzü beyazlamış, saçları yana taralı naaşını hastanede hocayla yıkarken elinizin değdiği heryer buz gibi olsa da, içinizde bir alev yanar inadına…

Abdest aldırıp kefenlemek..

Ne kardeşleri, ne diğer akrabalar dayanamaz, kendilerini dışarı atarken Sen öpersin, saçını düzeltirsin, elini tutarsın…

Domates dilimlenirken nasıl bir acı çeker?

Kaysıyı yararken ne sıkıntı çeker?

İşte tam o vakit canlı canlı yaşarsın..

Bazen bazı adamların damla damla, sindire sindire, usul usul rakı içtiklerini görürdüm..

Demek ki bu yüzdenmiş…

Bazen bazı adamların 2 rekat namazı, öyle bir eda ile, ağlaya ağlaya kılarken görürdüm..

Demek bu yüzdenmiş…

İkisine de selam olsun… O kadar şey yazdım şimdi buraya Ama gel gör ki yine anlatamadım, sensizliğimden mütevellit yalnızlıklarımı..

Çatıdan düşen beri gelsin….

Bekle babacık, bekle.. Şu torunlarını büyütüp adam edeyim, bende gelicem yanına..

Belki yine kucağına oturtup, koklayark öpersin beni… Zaten senden öğrendim sevdiklerimi öperken kokusunu içime çekmeyi…

O zamana kadar yolun açık olsun BABAM….

18. yıl…. Yokluğun hergün biraz daha tahammülsüzce acıtıyor canımı..

Şimdi ben sensizliğe alışır gibi yapmaya bile alışamıyorum.. Oysa hepimizden güzel, Hepimizden daha çok hak ederek yaşıyordun yaşam denen başlı başına kehaneti..

Ve ben hala kendime öğretmaya çalışıyorum, çok önceden vaat edilmiş o masum teslimiyeti…Hayat ve ölüm, zaman dilinde ve herkesin kendi diliminde, bir ses benzeşmesidir..

Kozasını kalın ören tırtıl, bunu iyi bilmektedir..

Herkes, bir mektup bekler ölülerden. An geldiğinde, öğrenirsiniz; herkese siz de dahilsiniz! Ve o mektubu aslında hergün siz gönderirsiniz…

Giderek açılan ve acıyan bir yarayı Bir inziva sükunetinde beklerisiniz..

Gözlerinizde kalır izi Geçmeyecektir bilirsiniz..

 Yine de çaresizce beklerisiniz….

Ölünüzün altında yattığı toprağa basmanın suçluluk duygusu gibi yepyeni bir yalnızlık keşfedersiniz..

Yokluğunun ertesinde, hala ve sadece bir çocuk kalan oğlun..

Merhameti, gülmeyi, insanları mutlu etmenin paha biçilmezliğini öğrettiğin oğlun…

Hiç üzülmedim sana bunları yazarken, gözlerim de dolmadı Güzel güzel yazdım..

Sen bakma bana lafı uzattım yine Aslında sadece “ özledim” diyecektim.. Özledim babam çok özledim..

İyi geceler..

Oğlun….

Kıyamadığın……